W historii polskiej lekkoatletyki, w tym również w historii Wojskowej Federacji Sportu złotymi zgłoskami zapisał się Edward Jan Stawiarz (ur. 16 czerwca 1940 w Zakrzowie) – polski lekkoatleta, dwukrotny olimpijczyk.
Edward Stawiarz jest przykładem osoby, która całe życie poświeciła lekkoatletyce. Najpierw zawodnik, potem trener i działacz, prezes WKS Wawel Kraków i Małopolskiego Związku Lekkoatletyki, członek zarządu PZLA. Pochodzi z podkrakowskiego Zakrzowa, natomiast bogata kariera sportowa przypadła na lata przynależności do WKS Wawel. W młodości próbował wielu sportów. Jak wspomina, raz zaproszono go do biegu w roli tzw. zająca. Miał poprowadzić stawkę przez kilka okrążeń stadionu i zejść z bieżni. Tymczasem nie tylko poprowadził, ale oderwał się od rywali i niezagrożony wygrał. Tak odkryto w nim wielki talent do biegów długich. Było to w czasach Wunderteamu, czyli polskiej reprezentacji, która na przełomie lat 50. i 60. klasyfikowana była na 3. miejscu na świecie. Podporą Wunderteamu byli długodystansowcy, medaliści igrzysk olimpijskich, rekordziści świata jak Zdzisław Krzyszkowiak, Jerzy Chromik, czy medalista ME Kazimierz Zimny.
Był mistrzem Polski w biegu na 10 000 metrów w 1966, 1968 i 1969, a także w biegu maratońskim w 1971, 1972 i 1973. Zdobył srebrne medale w biegu na 5000 metrów w 1965, w biegu na 10 000 metrów w 1970 oraz w biegu przełajowym (6 km) w 1967, a także brązowe medale na 5000 m w 1964, w maratonie w 1974 oraz w biegu przełajowym w 1963 (6 km), 1964 (6 km), 1965 (5 km), 1966 (6 km) i 1972 (12 km). W latach 1962-1970 wystąpił w dwudziestu meczach reprezentacji Polski (20 startów), odnosząc 6 zwycięstw indywidualnych. Był rekordzistą Polski w klubowej sztafecie 3 × 1000 metrów (7:19,8, 8 maja 1966, Kraków).Edward Stawiarz znalazł się w niezwykle mocnej stawce, ale nieraz dostąpił zaszczytu bronienia barw narodowych w meczach Wunderteamu. Biegał wtedy głównie na 10 000 m. Był trzykrotnie mistrzem Polski na tym dystansie, 3 razy też wygrywał krajowy czempionat w maratonie, do tego dołożył 11 medali MP w innym kolorze. Na słynnym Stadionie White City w trakcie meczu Anglia – Polska pokonał na 10 000 m faworyzowanych gospodarzy, co było wielką niespodzianką. W ME w 1966 roku w Budapeszcie był na 5 km jedenasty. Jak zauważa ten były biegacz, przyczyną sukcesów polskich lekkoatletów był wtedy wielki zapał samych zawodników i solidny trening. Towarzyszyła temu umiejętna praca ówczesnych szkoleniowców. Startował w biegach długodystansowych i biegu maratońskim. Na mistrzostwach Europy w 1966 w Budapeszcie zajął 12. miejsce w finale biegu na 5000 metrów. Był czwarty na tym dystansie w finale Pucharu Europy w 1967 w Kijowie. Uczestniczył w igrzyskach olimpijskich w 1968 w Meksyku w biegu na 5000 metrów i 10 000 metrów. Podczas Igrzysk Olimpijskich w 1972 w Monachium zajął 40. miejsce w biegu maratońskim.
Był zawodnikiem LZS Olszanica (1958-1960) i Wawelu Kraków (1960-1975). Po zakończeniu kariery został trenerem i działaczem sportowym. Był członkiem zarządu Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. Jest odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999) oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Jednym z najwybitniejszych sportowców w historii polskiej lekkoatletyki jest Robert Korzeniowski, zawodnik Wojskowego Klubu Sportowego Wawel Kraków – trzykrotny mistrz świata (1997, 2001, 2003) i czterokrotny mistrz olimpijski (1996, 2000 [20 km, 50 km], 2004), rekordzista wśród polskich olimpijczyków. Robert Korzeniowski jest jedynym na świecie chodziarzem, który zdobył dwa złote medale (na 20 i 50 km) na tych samych igrzyskach olimpijskich. Jedyny, który obronił tytuł mistrza olimpijskiego na 50 km, jedyny Polak, który ma na swoim koncie cztery złote medale olimpijskie zdobyte w konkurencjach indywidualnych i trzeci polski sportowiec, który zdobył na tych samych igrzyskach dwa mistrzowskie tytuły. 2-krotny rekordzista kraju w chodzie na 20 km – 1:22.06,8 (22 lipca 1995 Paryż), 1:19:52,0 (4 września 2001 Brisbane), 14-krotny mistrz Polski: w chodzie na 20 km (1990-2001, 2003) i w chodzie na 50 km (1993) oraz 7-krotny mistrz w hali na 5 km (1993, 1994, 1998-2002). 7-krotny uczestnik mistrzostw świata (1991, 1993, 1995, 1997, 1999, 2001, 2003) podczas których zdobył trzy złote medale w chodzie na 50 km: w Atenach (1997), Edmonton (2001) i Paryżu (2003); W HMŚ w Toronto (1993) podczas jedynego startu zdobył srebrny medal na dystansie 5 km (18.35.91). 
4-krotny uczestnik mistrzostw Europy: w Splicie (1990) na 20 km był 4., w Helsinkach (1994) na 20 km został zdyskwalifikowany, a na 50 km był 5; tytuł mistrzowski zdobył w chodzie na 50 km w Budapeszcie (1998) w czasie 3:43.51.0 i w Monachium (2002) w czasie najlepszego wyniku na świecie w historii chodu sportowego 3:36.39.0. Udane były jego starty w finałach Pucharu Europy (wszystkie na dystansie 20 km): w La Coruna (1996) zajął 1 m. (1:21.46.0) , w Dudince (1998) 2 m. (1:20.40) i w Eisenhüttenstadt (2000) znów 1 m. (1:18.29.0). Podczas 3-krotnego startu w Uniwersjadach zdobył dwa złote medale w chodzie na 20 km: w Sheffield (1991) i Buffalo (1993).
Dwukrotny triumfator plebiscytu „Przeglądu Sportowego” na 10 najlepszych sportowców roku w Polsce – w latach 1998 i 2000. W 1998 wygrał plebiscyt Telewizji Polskiej na najlepszego sportowca sezonu w kraju oraz otrzymał Wiktora za sportową postać roku. Czterokrotny zwycięzca rankingu PZLA i redakcji „Sportu” – „Złote Kolce” na najlepszego lekkoatletę sezonu w Polsce (1990, 1996, 1997, 2000).
Robert Korzeniowski za swoje dokonania sportowe został odznaczony m.in. złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe (1996), Krzyżem Kawalerskim (1996) i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2000), a także złotą odznaką Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej.
Wybitną postacią w historii lekkoatletyki jest również starszy sierżant Sebastian Chmara, zawodnik WKS Zawisza Bydgoszcz (ur. 21 listopada 1971 w Bydgoszczy) – polski lekkoatleta, który specjalizował się w wielobojach, trener i działacz sportowy, samorządowiec. Po zakończeniu kariery zawodniczej zajmował się działalnością sportową – był trenerem, prezesem Cywilno-Wojskowego Związku Sportowego Zawisza Bydgoszcz, współorganizatorem halowego mityngu Pedro’s Cup oraz komentatorem i ekspertem podczas transmisji zawodów lekkoatletycznych w TVP. Pełnił służbę zawodową w Wojsku Polskim w stopniu starszego sierżanta. Od 2009 jest wiceprezesem Polskiego Związku Lekkiej Atletyki, a w 2011 został wiceprezydentem Bydgoszczy.
Wielokrotnie zdobywał medale mistrzostw Polski seniorów – w dziesięcioboju zdobył dwa złote medale (Kielce 1991 i Zielona Góra 1994), srebrny medal (Kielce 1990) oraz medal brązowy (Piła 1990). Sebastian Chmara ma na koncie także brązowy medal mistrzostw kraju w skoku o tyczce (Bydgoszcz 1997). Ponadto czterokrotnie był halowym mistrzem Polski w siedmioboju (Spała 1991, Spała 1993, Spała 1994 i Spała 1999). Ma na koncie dwa srebrne medale halowego czempionatu – w 1999 był drugi w skoku o tyczce, a w 2001 w siedmioboju. W czasie swojej kariery trzy razy poprawiał rekord Polski. Jego trenerem był Wiesław Czapiewski oraz Eugeniusz Szczerkowski.Karierę sportową zaczynał od kajakarstwa, ale szybko porzucił tę dyscyplinę i zajął się lekkoatletyką. Zdobył srebrny medal na uniwersjadzie w 1995 w Fukuoce. Na początku 1996 był czwarty w halowych mistrzostwach Europy, a latem zajął piętnaste miejsce w igrzyskach olimpijskich. W 1998 został w sezonie zimowym złotym medalistą w halowych mistrzostwach Europy. Podczas halowych mistrzostw świata w 1999 roku w Maebashi zwyciężył w siedmioboju zdobywając również złoty medal. Chmara był pierwszym polskim lekkoatletą, który w dziesięcioboju uzyskał wynik ponad 8500 punktów. Swój najlepszy wynik w dziesięcioboju, jednocześnie rekord Polski, osiągnął w 1998 w Alhama de Murcia (8566 pkt.), w siedmioboju również w 1998 w Walencji (6415 pkt.). Podczas swoich startów poza granicami kraju reprezentował Polskę w pucharze Europy w wielobojach lekkoatletycznych oraz startował w prestiżowym Hypo-Meeting w Götzis.
W historii lekkoatletyki złotymi zgłoskami zapisał się również wybitny szkoleniowiec Józef Lisowski z Wojskowego Klubu Sportowego Śląsk Wrocław. Józef Lisowski (ur. 16 marca 1956 we Wrocławiu), polski trener lekkiej atletyki, twórca sukcesów polskiej sztafety 4 x 400 m w latach 90. i pierwszej dekadzie XXI wieku. Od jego nazwiska polscy czterystumetrowcy nazywani są „Lisowczykami”. W młodości trenował biegi krótkie, jego rekord życiowy na 100 m to 10.8. Jest absolwentem Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Od 1979 r. pracował jako trener, najpierw w szkołach o profilu sportowym, następnie w WKS Śląsk Wrocław, od 2002 w AZS AWF Wrocław. W 1994 został trenerem polskiej męskiej kadry czterystumetrowców, którą to funkcję sprawuje do chwili obecnej. Największe sukcesy jego zawodników osiągnięte zostały w sztafecie 4 x 400 m. Polska drużyna wystąpiła trzykrotnie w finałowym biegu Igrzysk Olimpijskich (1996, 2000, 2008). Zdobyła złoty (1999) i trzy brązowe (1997, 2001, 2003) medale mistrzostw świata, srebrny (1998) i brązowy (2002) medal mistrzostw Europy, złoty (2001), dwa srebrne (1998, 2006) i brązowy (2003) medal halowych mistrzostw świata, złoty (2002) i dwa brązowe (2007, 2009) medale halowych mistrzostw Europy. Niestety najcenniejszy sukces – złoto mistrzostw świata w 1999 przyznano jego zawodnikom dopiero w 2009 po dyskwalifikacji zawodników USA.
W 1998 Józef Lisowski został wybrany trenerem roku przez Przegląd Sportowy.Dwukrotnie poprowadził także polską sztafetę do rekordu Polski na stadionie. 9 sierpnia 1997 na mistrzostwach świata w Atenach jego zawodnicy po raz pierwszy w historii polskiej lekkoatletyki osiągnęli wynik poniżej trzech minut – 2.59.91, bijąc rekord Polski ustanowiony 20 października 1968. Rekord ten poprawili wynikiem 2.58.00 – 22 lipca 1998 w biegu na Igrzyskach Dobrej Woli w Uniondale. „Lisowczycy” pobili także halowy rekord Polski (3.03.01 – 7.03.1999 w zwycięskim biegu na Halowych Mistrzostwach Świata w Maebashi), a trenowana przez J. Lisowskiego sztafeta Śląska Wrocław – klubowy rekord Polski na stadionie (3.02.78 – 16.08.1999 w Zagrzebiu).
Jego wychowankowie zdobywali i zdobywają nadal największe laury na najważniejszych imprezach, zarówno Igrzyskach Olimpijskich, jak i mistrzostwach świata i Europy. Apogeum możliwości „lisowczyków” przypadło na rok 2001, kiedy to reprezentacja Polski z 3 zawodnikami Śląska w składzie (Piotr Rysiukiewicz, Jacek Bocian, Robert Maćkowiak) i Lisowskim jako coachem wywalczyła Halowe Mistrzostwo Świata. Rok później, już bez Jacka Bociana, polscy czterystumetrowcy byli także najlepsi na hali w Europie. W 1999 r. sztafeta biało-czerwonych sięgnęła dwa razy po wicemistrzostwo świata, zarówno na otwartym stadionie, jak i pod dachem – przegrali tylko ze Stanami Zjednoczonymi. Uzyskany w japońskim Maebashi czas (3:03:01) jest do dziś halowym rekordem Europy.
Rok wcześniej Rysiukiewicz i Maćkowiak pobiegli po wicemistrzostwo Europy ulegając Brytyjczykom (Bocian startował w półfinale). Ten pierwszy znalazł się także w składzie sztafety, która wywalczyła brązowy medal ME w 2006 r. Na tej samej imprezie Śląsk miał swojego przedstawiciela w gronie wicemistrzów Europy na dystansie 4×100 m – był nim Marcin Jędrusiński. Kolejnym z wychowanków trenera Lisowskiego jest Marcin Marciniszyn, halowy wicemistrz świata z 2006 r. oraz dwukrotny brązowy medalista ME w latach 2006 (stadion) i 2007 (hala).
kapitan Monika Sadowy – Naumienia jest jak dotąd jedyną kobietą wyróżnioną nagrodą HERKULES ROKU. Wyróżnienie zostało przyznane nie tylko za osiągnięcia sportowe, ale również za umiejętność pogodzenia obowiązków macierzyńskich z niełatwą, spadochroniarską karierą sportową. W swojej karierze oddała blisko 6.000 skoków. Specjalizacja: Spadochroniarstwo Klasyczne, Speed Skydiving
Najważniejsze osiągnięcia indywidualne :
- Mistrzostwa Świata FAI seniorek : 1 x złoto , 1 x brąz ,
- Mistrzostwa Świata FAI juniorek : 1 x złoto ,1 x srebro
- Mistrzostwa Świata CISM – 2 x srebro
- World Games – 1 x brąz
- World Air Games – 1 x złoto juniorek
- Światowe Igrzyska Wojskowe – 1 x srebro
- Mistrzostwa Europy – 2 x srebro ,
- Mistrzostwa Europy Juniorek – 1 x srebro ,1 x brąz
- Puchar Świata (klasyfikacja generalna) – 1 x złoto , 1 x srebro ,
- Puchar Świata Mistrzów – 1 x brąz
- Puchar Europy ( klasyfikacja generalna ) 1 x srebro
Najważniejsze osiągnięcia drużynowe :
- Mistrzostwa Świata CISM – 1 x srebro
- Mistrzostwa Europy FAI – 3 x srebro , 2 z brąz